Neemt u weleens een bomenbad?

Groen is goed voor je. Om maar even een open deur in te trappen. Hoe waar dat is merk ik nu zelf. Ik zie vanaf mijn plek op kantoor vanuit mijn ooghoeken de bedrijfstuin. En wat zou ik daar op dit moment graag vertoeven! Niet omdat ik nou een hekel heb aan mijn werk, helemaal niet, maar de frisse groene kleuren van de tuin roepen als het ware: kom je lekker buiten spelen? Of lezen. Of thee drinken. Of chocola eten. Of een sok breien, of wat er dan ook maar in je opkomt.
En we weten het allemaal. Er is behoorlijk wat onderzoek verricht naar de relatie mens en groen. Keer op keer blijkt hieruit dat mensen zich beter voelen in een groene omgeving, dat men dan minder vaak ziek is en er vrolijker van wordt. De Japanners hebben zelfs iets dat ‘forest bathing’ wordt genoemd. Nou ja, ze noemen het zelf shinrin-yoku, maar dat klinkt niet zo groen...
Letterlijk betekent het een bomenbad. Tijd doorbrengen in het groen en tussen de bomen wordt door de overheid als therapie gepromoot. Hoe wijs is dat? Het schijnt zo te zijn dat bomen bepaalde stofjes uitstoten waarvan wetenschappelijk bewezen is dat het bloeddrukverlagend werkt, het immuunsysteem een boost geeft en gevoelens van welzijn teweegbrengen.
Een bomenbad is makkelijk: gewoon de nabijheid van bomen en groen opzoeken. Zitten of wandelen, het maakt niet uit, het punt is om te relaxen en niets te realiseren. Geen bos bij de hand? In een park werkt het ook en, u voelt hem al aankomen, ook toepasbaar in de achtertuin! Of de voortuin, daar doen wij niet moeilijk over. Dus ga in de lunchpauze net als ik lekker naar buiten. Zoek een mooie boom uit of de haag van de buren en laat het welzijn toe.
Ik ga het gelijk uittesten, tot ziens in de natuur!

Lunchtijd

Vandaag mijmer ik eens over het vak van Lingebrug hovenier. Ja, dat is een vak apart.
Niet alleen mag je heel hard werken maar je hebt ook nog eens leuke opdrachtgevers. Dat weet ik omdat ik onder lunchtijd regelmatig foto’s van de lunch voorbij zie komen. Dan proberen onze ploegen elkaar de loef af te steken. Waar de één wordt verwend met een lekker soepje, krijgt de ander kibbeling voorgeschoteld. Geen moeite is te veel lijkt het wel. In de loop der tijd heb ik gebakken eieren gezien, koekjes in alle soorten en maten, kroketten met of zonder mosterd, pannenkoeken, muffins, noem maar op. Het toppunt van verwennerij is als ze bij een groot bedrijf een pasje krijgen voor de kantine. De dienbladen volgeladen en een happy grijns. Ook een bekend hamburgerrestaurant springt wel eens uit de band met hamburgers en kipnuggets. En daar zijn ze serieus dankbaar voor. Want de liefde van een Lingebrug hovenier gaat, naast het maken van prachtige tuinen, gewoon door de maag.
Ze zorgen er dan ook altijd zelf voor dat ze wel een voorraadje bij zich hebben. Je moet tenslotte op alles voorbereid zijn. De eigen koelboxen zitten vol met boterhammen, yoghurtjes, slaatjes, ontbijtkoek, eiwitshakes, fruit, mueslirepen en sapjes. Groot is dan ook de ergernis als de koelbox in de haast om bij ons weg te komen achterblijft in de kantine. Dan moet men op zoek naar een plaatselijke bakker of cafetaria. Heel vervelend... Maar al doen ze nog zo hun best op de inhoud van hun koelbox (of soms hun vrouw,  vriendin of moeder) een verse traktatie van de opdrachtgever maakt de dag! Zeker als andere collega’s pech hebben. Ja, soms is de klant op vakantie (hoe durven ze) of zelf ook aan het werk (kan gebeuren).
Gisteren werd er een mooi project afgerond in Rhenen. Daar hadden alle mannen hun steentje (soms letterlijk) aan bijgedragen. De opdrachtgevers waren zeer enthousiast over het resultaat. En dus kregen ze allemaal (echt allemaal) een volledige appeltaart! Nou, ik kan u zeggen dat de mannen daar zeer enthousiast over waren. Bij deze hulde aan alle hovenier-verwenners: hartelijk dank, het wordt zeer gewaardeerd!

Voorjaar!

Je zal maar hovenier zijn. Dan heb je in maart het mooie weer aan den lijve ondervonden. He-le-maal geen straf denk ik zo. Onze hoveniers zijn dan ook behoorlijk in hun nopjes. Ik hoor nog net geen gefluit als ze ’s morgens wegrijden (daar is het te vroeg voor) maar wel blijde gezichten als ze ’s middags terug komen. Er zijn dan ook leuke projecten afgerond. Zo is er bijvoorbeeld een bosperceel ingeplant, daar worden de jongens vrolijk van!
Ook onze klanten is het mooie weer niet ontgaan. De telefoon staat niet stil, mensen willen logischerwijs hun tuin in en dan graag die renovatie voor de zomer afgerond hebben. Men wil het gazon opgeknapt, of die bomen nog even gesnoeid, die voortuin kan nu echt niet meer en zullen we dit jaar dan toch maar die zwemvijver laten aanleggen?
En wij willen uiteraard graag iedereen van dienst zijn. En dus brandt het onderhoudsteam duurzaam het ontluikende onkruid de kop in, snoeien zich de blaren op de handen (letterlijk, geloof me), en komen vlak voor het donker thuis. Het aanlegteam heeft de zesde versnelling gevonden, legt kilometers terrassen en spetteren in alle waterpartijen (hoort erbij, heus). Verder kan ik manlief Teun soms niet vinden onder de uitgevouwen tekeningen, offertes, prijslijsten, checklists, aantekeningen en folders die allemaal onderdeel uitmaken van het proces. Tussendoor beantwoordt hij talloze telefoontjes, bezoekt de klanten, stuurt hier of daar wat bij en oh ja, er moeten nog wat monsters worden opgehaald. (geen Pokémon hoor, maar voorbeelden van materialen)
Mijn taak is, naast mijn eigen werkzaamheden, Teun zoveel mogelijk ontlasten (laat mij nu even die tegels ophalen schat) en de koffievoorraad op peil houden.
Er worden materialen gebracht, mailtjes gestuurd en schetsdagen volgeboekt. We zoeken (met een lampje) naar die ene collega die we nog nodig hebben, genieten van de bloesem (moet kunnen) en schieten hier en daar foto’s voor de PR.
We vergaderen (ja echt), plannen, voorbereiden, klankborden, beslissen en hopen. Hopen dat we al onze klanten kunnen helpen. Op tijd. En daar doen we onze uiterste best voor!

regen en sokken

Ik schrik ervan. Februari is zomaar ineens alweer voorbij! En dat betekent dat maart zich dus zomaar ineens alweer aankondigt. Betekent dat nu dat de lente al voor de deur staat? Als ik naar buiten kijk kan ik niet zeggen dat ik de eerste tekenen zie.
Onze hoveniers voelen het ook niet echt. Bij het inladen in de vroege morgen klinkt steevast de kreet: ‘wie heeft mijn regenjas?!’ Want die slingeren nogal eens rond. Niet omdat onze hoveniers nou zulke sllingeraars zijn hoor, echt niet. Maar de regenpakken worden ’s avonds her en der uitgehangen om te drogen en dan wordt er bij de haast om op tijd in de bus te springen wel eens helemaal per ongeluk het verkeerde pak meegenomen. Tja. En als dan de mannen tijdens het werk zomaar onverwacht worden overvallen door een regenbui dan komt deze kreet dus ook voorbij in onze groepsapp. Oeps… Ietwat natte hoveniers zijn dan het resultaat…met een ietwat lastig humeur…duurt nooit lang hoor, echt niet.
Deze nattigheid zit ons soms in de weg omdat sommige werkzaamheden niet goed uitgevoerd kunnen worden. Als de klei in onze omgeving door en door nat is dan kan het zomaar gebeuren dat een gelaarsde voet er niet meer uit kan worden getrokken. Dat levert rare taferelen op. Dan moeten ze op hun sokken verder, en dat is geen gezicht, zeg nou zelf.
Er zijn echter projecten die op zandgrond worden uitgevoerd. Er daar zijn we dan nu volop aan de slag. Er is een ploeg bezig met een uitdagende klus in de vorm van een watertafel en bijbehorende vijver (alsof we nog niet nat genoeg waren). En er is een ploeg bezig met de aanleg van een voor- en achtertuin in een nieuwbouwproject. Een rijtje strakke kubuswoningen waar Teun een bijbehorend strakke tuin heeft ontworpen. We maken de eerste tuin in dit rijtje en dat zit er bijzonder uit. Het voelt ook bijzonder om de eerste tuin te zien ontstaan in zo’n wijk. Het geeft een soort van ‘nieuw en vers’ gevoel, zoiets als het aantrekken van nieuwe sokken. 

En als deze af is mogen we bij één van de buren ook aan de slag, hoe leuk is dat? En dat wordt dan weer een compleet andere tuin, het moet natuurlijk wel interessant zijn om er langs te wandelen. Je hebt tenslotte ook niet alleen maar groene sokken, toch? Het leven heeft een beetje fleur nodig. En als de zon daar niet voor zorgt kunnen een paar vrolijke sokken wonderen doen.

Druk?

‘Jullie hebben het zeker lekker rustig nu?’

Deze vraag wordt ons regelmatig gesteld vanwege het feit dat we in de winter zijn beland. Hebben we het rustig? Ja, maar ook nee.
Nee want wij van kantoor b.v. hebben het natuurlijk altijd druk! Of we maken ons druk, dat kan natuurlijk ook. Hoe dan ook hebben we januari benut om 2016 af te sluiten, (pff, is het jaar nu al voorbij?) 2017 voor te beschouwen, (super leuke projecten!) wat losse eindjes af te handelen, (eindelijk die foto’s geordend) nieuwe ideeën uitgewerkt (wacht maar af) en energie op te doen voor het voorjaar.

Ja want we zijn b.v. vanwege weersomstandigheden weleens genoodzaakt de werkzaamheden in diverse projecten te staken maar dat betreft eigenlijk alleen de aanleg of renovatie van tuinen. De onderhoudsploeg gaat onverminderd door, er kan b.v. wel gesnoeid worden. Maar dan alleen planten die geen ‘winterkenmerken’ hebben. Heb ik me laten vertellen. (want geen hoveniersopleiding gehad, want zit alleen op kantoor) En dan heb ik me ook laten vertellen wat ‘winterkenmerken’ zijn: dat zijn die leuke dingetjes die sommige planten in de winter hebben, zoals besjes, nootjes, bloemknopjes etc. Aantrekkelijk om te zien en dus nog niet snoeien! Ja, zo leer je nog eens wat….

Maar veel planten en tuinen gaan in de ruststand. En dus hebben we rond de feestdagen een aantal weken vrij ingepland voor onze jongens, oh sorry, hoveniers, zodat zij ook in de ruststand kunnen om daarna tot volle bloei te komen. In theorie dan. Want als er dan een vorstperiode komt zoals we in januari hebben gehad kennen wij van de Lingebrug het fenomeen: gladheidbestrijding! Nee, we gaan dan niet de straten strooien, daar hebben we de apparatuur niet voor, dus niet ons bellen als de stoep glad is maar gewoon een glijbaantje maken. Leuk voor de kids.

Er zijn echter bedrijven die niet willen dat hun vorkheftrucks pirouettes kunnen draaien op de binnenplaats (flauw hoor) en er zijn ook restaurants die niet willen dat hun klanten van de weg af glibberen onderweg naar hun welverdiende hamburger (sympathiek). Gelukkig hebben we zeer gemotiveerde jongens die best wel in de ruststand willen maar indien nodig graag op de zoutstrooier springen om voor dag en dauw een klant te bestrooien. Eh, de bestrating dan natuurlijk.
En zo hebben we het toch nog druk tijdens een rustige periode.