Voorjaar!

Je zal maar hovenier zijn. Dan heb je in maart het mooie weer aan den lijve ondervonden. He-le-maal geen straf denk ik zo. Onze hoveniers zijn dan ook behoorlijk in hun nopjes. Ik hoor nog net geen gefluit als ze ’s morgens wegrijden (daar is het te vroeg voor) maar wel blijde gezichten als ze ’s middags terug komen. Er zijn dan ook leuke projecten afgerond. Zo is er bijvoorbeeld een bosperceel ingeplant, daar worden de jongens vrolijk van!
Ook onze klanten is het mooie weer niet ontgaan. De telefoon staat niet stil, mensen willen logischerwijs hun tuin in en dan graag die renovatie voor de zomer afgerond hebben. Men wil het gazon opgeknapt, of die bomen nog even gesnoeid, die voortuin kan nu echt niet meer en zullen we dit jaar dan toch maar die zwemvijver laten aanleggen?
En wij willen uiteraard graag iedereen van dienst zijn. En dus brandt het onderhoudsteam duurzaam het ontluikende onkruid de kop in, snoeien zich de blaren op de handen (letterlijk, geloof me), en komen vlak voor het donker thuis. Het aanlegteam heeft de zesde versnelling gevonden, legt kilometers terrassen en spetteren in alle waterpartijen (hoort erbij, heus). Verder kan ik manlief Teun soms niet vinden onder de uitgevouwen tekeningen, offertes, prijslijsten, checklists, aantekeningen en folders die allemaal onderdeel uitmaken van het proces. Tussendoor beantwoordt hij talloze telefoontjes, bezoekt de klanten, stuurt hier of daar wat bij en oh ja, er moeten nog wat monsters worden opgehaald. (geen Pokémon hoor, maar voorbeelden van materialen)
Mijn taak is, naast mijn eigen werkzaamheden, Teun zoveel mogelijk ontlasten (laat mij nu even die tegels ophalen schat) en de koffievoorraad op peil houden.
Er worden materialen gebracht, mailtjes gestuurd en schetsdagen volgeboekt. We zoeken (met een lampje) naar die ene collega die we nog nodig hebben, genieten van de bloesem (moet kunnen) en schieten hier en daar foto’s voor de PR.
We vergaderen (ja echt), plannen, voorbereiden, klankborden, beslissen en hopen. Hopen dat we al onze klanten kunnen helpen. Op tijd. En daar doen we onze uiterste best voor!

regen en sokken

Ik schrik ervan. Februari is zomaar ineens alweer voorbij! En dat betekent dat maart zich dus zomaar ineens alweer aankondigt. Betekent dat nu dat de lente al voor de deur staat? Als ik naar buiten kijk kan ik niet zeggen dat ik de eerste tekenen zie.
Onze hoveniers voelen het ook niet echt. Bij het inladen in de vroege morgen klinkt steevast de kreet: ‘wie heeft mijn regenjas?!’ Want die slingeren nogal eens rond. Niet omdat onze hoveniers nou zulke sllingeraars zijn hoor, echt niet. Maar de regenpakken worden ’s avonds her en der uitgehangen om te drogen en dan wordt er bij de haast om op tijd in de bus te springen wel eens helemaal per ongeluk het verkeerde pak meegenomen. Tja. En als dan de mannen tijdens het werk zomaar onverwacht worden overvallen door een regenbui dan komt deze kreet dus ook voorbij in onze groepsapp. Oeps… Ietwat natte hoveniers zijn dan het resultaat…met een ietwat lastig humeur…duurt nooit lang hoor, echt niet.
Deze nattigheid zit ons soms in de weg omdat sommige werkzaamheden niet goed uitgevoerd kunnen worden. Als de klei in onze omgeving door en door nat is dan kan het zomaar gebeuren dat een gelaarsde voet er niet meer uit kan worden getrokken. Dat levert rare taferelen op. Dan moeten ze op hun sokken verder, en dat is geen gezicht, zeg nou zelf.
Er zijn echter projecten die op zandgrond worden uitgevoerd. Er daar zijn we dan nu volop aan de slag. Er is een ploeg bezig met een uitdagende klus in de vorm van een watertafel en bijbehorende vijver (alsof we nog niet nat genoeg waren). En er is een ploeg bezig met de aanleg van een voor- en achtertuin in een nieuwbouwproject. Een rijtje strakke kubuswoningen waar Teun een bijbehorend strakke tuin heeft ontworpen. We maken de eerste tuin in dit rijtje en dat zit er bijzonder uit. Het voelt ook bijzonder om de eerste tuin te zien ontstaan in zo’n wijk. Het geeft een soort van ‘nieuw en vers’ gevoel, zoiets als het aantrekken van nieuwe sokken. 

En als deze af is mogen we bij één van de buren ook aan de slag, hoe leuk is dat? En dat wordt dan weer een compleet andere tuin, het moet natuurlijk wel interessant zijn om er langs te wandelen. Je hebt tenslotte ook niet alleen maar groene sokken, toch? Het leven heeft een beetje fleur nodig. En als de zon daar niet voor zorgt kunnen een paar vrolijke sokken wonderen doen.